مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

زیر سایه درخت مشغول بازی بودیم. یکی از بچه ها، چشمش به سیب سرخی افتاد که توی جوی آب افتاده بود و داشت می گذشت.

دست کرد سیب رو برداشت و بین بچه ها تقسیم کرد. مسعود سهمش را نگرفت و گفت: « چون نمی دونم صاحبش راضی است یا نه، نمی خورم».

زنگ عبور، ص111

یک روز با عباس سوار موتورسیکلت بودیم. تا مقصد، چند کیلومتری مانده بود. یک دفعه عباس گفت: «دایی نگه دار»

متوجه پیرمردی شدم که با پای پیاده تو مسیر می رفت. عباس پیاده شد، از پیرمرد خواست که پشت سر من سوار موتور شود. بعد از سوار شدن پیرمرد، به من گفت: دایی جان، شما ایشان را برسون، من خودم بقیه راه رو پیاده میام.

پیرمرد را گذاشتم جایی که بره هنوز چند متری دور نشده بودم که دیدم عباس دوان دوان رسید. نگو برای آن که من به زحمت نیفتم، همه مسیر را دویده بود.

علمدارآسمان، ص27

تازه از مدرسه برگشته بود. آمد پیش من و گفت: مادر، اگه یه چیزی بخوام ، برام می خری؟ با خودم گفتم حتما دست دوستاش یه چیزی-خوراکی ای دیده، دلش کشیده. گفتم: بگو مادر. چرا نخرم. گفت:« کتاب نهج البلاغه می خوام». اون موقع ( دوران طاغوت) کم کسی پیدا می شد اهل قرآن و نماز باشه، چه برسه به نهج البلاغه. هر طوری بود بعد از چند روز، مقداری پول جور کردم و بهش دادم. وقتی از مدرسه آمد دیدم در پوست خودش نمی گنجه. کتاب بزرگی دستش بود، فکر نمی کردم برای خوندنش وقت بذاره. اما از اون روز به بعد، همیشه باهاش بود، حتی توی جنگ.

دوقلوهای جنگ، ص72

به سال اول دبیرستان که رسید، مادرم یک کلید از روی کلید خونه ساخت و داد دستش که وقتی از مدرسه می گشت و یه وقت خونه نبودیم، پشت در نمونه.

کلید می انداخت به در، باز می کرد و بعدش هم زنگ می زد و بلند می گفت: یاالله یاالله

بعدش می اومد توی حیاط. اگر ما توی حیاط نبودیم یا چیزی نمی گفتیم، دم در ساختمان که می رسید، باکلید می زد توی شیشه و دوباره می گفت: یاالله. بعد وارد می شد.

می گفت: «می خوام خیالم راحت بشه نامحرم خونه نیست».

سفر بیست و پنجم، ص24

هم خوب درس می خواند و هم کار می کرد.

خیلی از همسن و سالهایش، بدون توجه به اوضاع مالی خانواده شان، خرج می کردند، درس هم نمی خواندند.طوری بود که بچه های سال دوم- سوم راهنمایی هم می آمدند مشکلات ریاضیشان را پیش محمود حل می کردند.از هر فرصتی هم برای کمک به اوضاع مالی خانواده، استفاده می کرد.روزی قرار بود دیوار سنگی برای دبیرستان امیرکبیر بگذارند، رفته بود خودش را برای آوردن سنگ معرفی کرده بود تا به این وسیله، پولی به دست بیاورد و کمک خرج ما باشد.

گردان نیلوفر،ص17