مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

مادر بهش گفت: ابراهیم، سرما اذیتت نمی کنه؟

گفت: نه مادر، هوا خیلی سرد نیست.

هوا خیلی سرد بود، ولی نمی خواست ما را توی خرج بیندازد. دلم نیامد، همان روز رفتم و یک کلاه برایش خریدم. صبح فردا، کلاه را سرش کشید و رفت. ظهر که برگشت، بدون کلاه بود.

گفتم: کلاهت کو؟

گفت: اگه بگم دعوام نمی کنی؟

گفتم: نه مادر مگه چیکارش کردی؟

گفت: یکی از بچه های مدرسه مون با دمپایی میاد. امروز سرما خورده بود، دیدم کلاه برای اون واجب تره.

(ساکنان ملک اعظم، منزل امیر عباسی، ص5)

پدرش می گوید:

در طول مدتی که در محله خودمان زندگی می کردیم، علی آقا برای همه شناخته شده بود، خصوصا به لحاظ ادب و تواضعی که نسبت به من و مادرش داشت. از سرکار که به منزل می آمدم، معمولا علی توی کوچه با همسن و سالهایش، مشغول بازی بودند. تا چشمش به من می افتاد، بازی را رها می کرد و می دوید به طرف من.

خیلی مؤدب سلام می داد و می رفت به طرف منزل تا آمدن من را اطلاع بدهد. این کار علی، معمولا هر روز با آمدن من تکرارمی شد، فرقی هم نمی کرد کجای بازی باشد. بچه های همسن و سالش حسابی تحت تاثیر این حرکت علی بودند.

قربانگاه عشق، ص164

آن روز، به مسجد نرسیده بود. برای نماز به خانه آمد و رفت توی اتاقش. داشتم یواشکی نماز خواندش را تماشا می کردم. حالت عجیبی داشت. انگار خدا، در مقابلش ایستاده بود. طوری حمد و سوره می خواند مثل این که خدا را می بیند، ذکرها را دقیق و شمرده ادا می کرد. بعدها در مورد نحوه ی نماز خواندنش ازش پرسیدم، گفت:

« اشکال کار ما اینه که برای همه وقت می ذاریم، جز برای خدا. نمازمون رو سریع می خونیم و فکر می کنیم زرنگی کردیم، اما یادمون میره اونی که به وقت ها برکت میده، فقط خود خداست».

برای عروسی از هیچ کس، هیچ هدیه ای نگرفتیم. فکر کردیم« چرا باید بعضی از وسایل تحمیلی وارد زندگیمان شود؟»

تمام وسایل زندگیمان همین بود، دوتا موکت، یک کمد، یک ضبط صوت، چند جلد کتاب و یک اجاق گاز دو شعله کوچک. با هم قرار گذاشتیم فقط لوازم ضرو ریمان را بخریم نه بیشتر.

شام عروسی، ص 51

راوی: همسر شهید مهدی باکری

مقام معظم رهبری می فرمایند:

«یکی از موجبات سعادت خانواده ها و اشخاص، این است که تقیدات زائد و تجملات زیادی و پرداختن بیش از اندازه به امور مادی، از زندگی ها دور شود».

مطلع عشق، ص98

کم توقع بود. اگر چیزی هم براش نمی خریدیم، حرفی نمی زد. نوروز آن سال که آمده بود، پدرش رفت و یک جفت کفش نو براش خرید.

روز دوم فروردین، قرار شد برویم دید و بازدید. تا خانواده شال و کلاه کردند، علی غیبش زد. نیم ساعتی معطل شدیم تا آمد. به جای کفش، دمپایی پاش بود. گفتم: مادر، کفشات کو؟

گفت: « بچه ی سرایدار مدرسمون کفش نداشت، زمستان را با این دمپایی ها سر کرده بود، من رفتم کفش هام رو بهش دادم».

اون موقع، علی دوازده سال بیشتر نداشت.