مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

مثل هر روز یاران پیامبر دور پیامبر حلقه زده بودند و به حرف هایش گوش می دادند. همه مجذوب حرف هایش بودند و صدا از کسی در نمی آمد ؛ تا این که جمله ای گفت که همه یِکّه خوردند و لحظه ای بعد همهمه جمعیت آن سکوت را شکست.

او فرمود:

” لابُدَ لِمومِنِ مِن اَربَعَه اَشیا : دابَهٌ فارههٌ وَ دارٌ واسِعَهٌ ؛ وَ ثیابٌ جَمیلهٌ وَ سِراجٌ مُنیرٌ.”

مومن ناچار است چهار چیز داشته باشد :

1.حیوانی چابک

2.خانه ای وسیع

3.لباسی زیبا

4.چراغی فروزان!

هر کس چیزی می گفت و قیافه ها از ناباوری و شگفت زدگی مردم داد می زد.

- نان شب ندارم ، چه رسد به حیوان چابک! پس نمی توانم مومن باشم!

-من چی؟ خانه ای به اندازه چهار وجب در چهار وجب دارم!

-خدا پدرت را بیامرزد! حتی توان خرید لباس ندارم، چه رسد به خانه!

-ما شب ها نمی توانیم مشعلی بیفروزیم، چه رسد به چراغ فروزان !

سر و صداها بالا گرفت ، تا این که چند نفری بلند شدند و گفتند: ای رسول خدا ما این ها را نداریم منظورتان چیست؟

همه مشتاقانه چشم به لب های نازنین پیامبر دوخته بودند، لبخندی نمکین بر لبانش نشست و فرمود:

….

“اََمّا الدابَه الفارهه فَعقله  وَ اَمّا الدارً الواسِعَهُ فَصَبرُهُ وَ امّا الثیابُ الجَمیلهُ فَحیائهُ وَ اَمّا السراجُ المنیرُ فَحِلمُهُ”

1.سواری چابک “عقل” است.

2.خانه وسیع “صبر” است.

3.لباس زیبا “حلم” است.

چراغ فروزان “حلم” است.

المواعظ العددیه، ص213

به کوشش منسوبی