مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

واقعا مددکار بود. وقتی می رفت خونه شهدا و مثلا می دید مادر شهید نشسته کنار حوض و ظرف می شوره، اونم چادرش رو می زد به کمرش و می نشست کنارش به ظرف شستن. اصلا اهل این نبود که حالا چون مددکاره و از بنیاد اومده خودش رو بگیره. حتی یه ذره تکبر تو وجودش نبود. همیشه می گفت: « مددکار واقعی کسیه که بره سراغ مردم و تو درد و رنجشون شریک بشه».

برگرفته از دختری در کنار شط،ص221