مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

بسم رب الرحیم

میلاد با سعادت آخرین آئینه‌ی تجلی معشوق؛ یوسف زهرا؛

مصطفی شمائل؛ مرتضی فضائل؛ بر وجود مقدس حضرتش و

همه شیعیانشان مبارک باد.

ازصفات خاص امام زمان (ع):

« عَیْنِكَ النَّاظِرَةِ بِإِذْنِكَ وَ شَاهِدِكَ عَلَى عِبَادِك‏ »

«امام زمان (عج) وجودی است كه به اذن تو، دیده توست و گواه بر بندگان توست»

در این دعای شریف امام عصر (عج) به عنوان « چشم‌خدا‌» معرفی شده است.

خداوند چشمی همیشه باز دارد، و دائم مراقب و متوجه بندگان است.

«لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ» هیچ گاه چرت و خواب او را فرا نمی‌گیرد.

زمانی كه از حضرت حجت با عبارت « عَیْنِكَ النَّاظِرَةِ » یاد می‌كنیم ،

باور داریم خدای سبحان به امام (ع)‌ مجوز نگاه دائم به خلق را داده است.

از سوی دیگر در می‌یابیم كه توجه و عنایت خداوند نسبت به خلق، با وساطت امام (ع) صورت می‌گیرد.

امام زمان (عج) به عنوان « عین الله »‌ وجودی است كه علاوه برظاهر امور،

از لایه‌های‌ نهان وجود ما مطلع است.

خداوند نسبت به عیوب و خطاهای بندگانش ستار است و غفار. زمانی كه گناه و خلافی از بنده‌اش سر زند،

آن را می‌پوشاند و مستورش می‌كند. و در نگاه‌های بعد خود، به حسنات او توجه می‌كند،

به همین دلیل است كه بعد از ارتكاب این همه گناه، همچنان مورد لطف و رحمت خدا قرار می‌گیریم.

امام عصر (عج) نیز از نازیبائی‌های وجود ما آگاه است ، اما نسبت به سیئاتمان تغافل نشان می‌دهد

و نگاهش را بر حسنات زندگی ما متمركز می‌كند.

« چشم خدا » هنگام رؤیت حسن‌ها و عیب‌ها ، كمالات را اظهار كرده و معایب را مستور می‌كند.

«عین الله »‌ تنها به اعمال و افعال ما نظر ندارد، نیت‌های پنهان ما را هم می‌بیند. اگر فردی نیت خیری داشته و در مرحله اجرا موفق نشده است ، پاداش داده می‌شود و در نظر امام (ع) مقبول است و معتبر.

از امام رضا (ع) نقل است كه فرمودند: « لَنَا أَعْیُنٌ لَا تُشْبِهُ أَعْیُنَ النَّاس‏ »

 چشمان ما شبیه چشمان مردم نیست

*چشم‌های مردم از چشم افتاده را نمی‌بیند، ولی چشمان حضرات معصومین (ع)

كوچك‌ها را بزرگ می‌بیند و از چشم افتاده‌ها هم به چشمشان می‌آید.

*چشم‌های مردم عیوب قدیمی و قبلی افراد را می‌بیند و با نگاهی از سر عتاب به آنها می‌نگرد.

ولی چشمان معصومین (ع) به حال افراد نظر می‌كند ، نه گذشته تاریك و نازیبایشان.

*مردم وقتی كسی را زیاد ببینند كمتر به او توجه می‌كنند. ولی كسی كه دائم با ائمه (ع)

ارتباط برقرار كند و در محضر آنها باشد، بیشتر به چشمشان می‌آید.

*چشم‌های مردم كم را كم می‌بیند و زیاد را زیاد. اما معصومین كریم‌اند،

حسنات كم به چشمشان زیاد می‌آید، و سیئات و خطاهای زیاد را نادیده می‌گیرند.

جهت تعجيل در فرج آقا امام زمان (عج )صلوات.

پروردگارا ! من در صبح همین روزم و تمامی ایامی که در آن زندگانی کنم با او تجدید می کنم عهد خود و عقد بیعت او را که برگردن من است که هرگز از این عهد و بیعت بر نگردم و تا ابد بر آن ثابت قدم باشم.

پروردگارا ! مرا از انصار و یاران آن بزرگوار قرار ده و از آنان که از او دفاع می کنند و از پی انجام مقاصدش می شتابند و اوامرش را امتثال و از وی حمایت کرده و بجانب اراده اش مشتاقانه سبقت می کنند و در حضور حضرتش به درجه ی رفیع شهادت می رسند مرا از آنان مقّرر فرما .

پروردگارا ! اگر میان من و او موت که بر تمام بندگانت قضای حتمی قرار داده ای جدایی افکند پس مرا از قبر بر انگیز در حالی کفنم را ازار خود کرده و شمشیرم را از نیام برکشیده و لبیک گویان دعوتش را که بر تمام مردم شهر و دیار عالم لازم الاجابه است اجابت کنم.

التماس دعا…

روزی رسول اکرم (ص) با اصحاب خود نشسته بود، جوان توانا و نیرومندی را دید که اول صبح به کار و کوشش مشغول شده است. کسانی که در محضر آن حضرت بودند گفتند: این جوان، شایسته مدح و تمجید بود اگر جوانی و نیرومندی خود را در راه خدا به کار می انداخت. رسول اکرم (ص) فرمود: این سخن را نگویید اگر این جوان برای معاش خود کار می کند که در زندگی محتاج دیگران نباشد و از مردم مستغنی گردد، او با این عمل در راه خدا قدم بر می دارد، همچنین اگر کار می کند به نفع والدین ضعیف یا کودکان ناتوان که زندگی آنان را تامین کند و از مردم بی نیازشان سازد باز هم به راه خدا می رود ولی اگر کار می کند تا با درآمد خود به تهیدستان مباهات نماید و بر ثروت و دارایی خود بیفزاید، او به راه شیطان رفته و از صراط حق منحرف شده است.

(محجة البیضاء، ج3، ص 140)

آیت الله قهری نقل می کند که جناب شیخ رجبعلی خیاط به ایشان فرمود: روزی برای انجام کاری روانهٔ بازار شدم. اندیشه مکروهی در مغزم گذشت، ولی بلا فاصله استغفار کردم. در ادامه راه، شترهایی که از بیرون شهر هیزم می آوردند، قطاروار از کنارم گذشتند. ناگاه یکی از شترها لگدی به سوی من انداخت که اگر خود را کنار نکشیده بودم، آسیب می دیدم. به مسجد رفتم و این پرسش در ذهن من بود که این رویداد از چه امری سرچشمه می گیرد و با اضطراب عرض کردم: خدایا این چه بود؟ در عالم معنا به من گفتند: این نتیجهٔ آن کاری بود که کردی. گفتم: گناهی که انجام ندادم. گفتند: لگد آن شتر هم که به تو نخورد.

(کیمیای محبت، ص 89)

در مورد مرحوم صاحب جواهر الکلام نقل کرده اند: فرزندی داشت که عصای دست او بود و در جوانی، به مرگ ناگهانی دچار شد. غسل و کفن او تا عصر روز وفات به طول انجامید و دفن او برای فردای آن روز ماند. مرحوم صاحب جواهر جنازه فرزند خویش را کنار اتاق نهاد و به تقریر کتاب شریف خود مشغول شد؛ یعنی مصیبت فقدان فرزند جوانش مانع مطالعه و تحقیق او نشد. بعد هم ثواب نوشتار خود را به روح فرزندش هدیه کرد. علمای عظیم القدر گذشته به اینصورت زحمت کشیده اند و کتبی همچون جواهر الکلام را که سال هاست در عالی ترین سطوح حوزه های علمیه تدریس می شود، به نسل کنونی هدیه کرده اند. این جانفشانیها، وظیفه نسل حاضر را سنگین تر می کند.

(سیروسلوک، آیت الله مظاهری، ص108)