مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

عالم ربانی ، مرحوم حضرت آیت الله شیخ محمد کوهستانی قدس سره می گفتند: زمانی که وارد دنیای طلبگی شدم ، چند سالی از آن دوران را با طلبه ای اردبیلی هم حجره بودیم.

ابتدا که با هم  آشنا شدیم و می خواستیم با هم در حجره درس بخوانیم و زندگی کنیم ، به دلیل این که وقت مان تلف نشود و بهتر به دروس برسیم ، با هم تعهد کردیم که جز حرف های واجب و مستحب و حرف های مفید، حرف دیگری با همدیگر نزنیم.

در طول این چند سال، بسیار تلاش کردیم که به این تعهد عمل کنیم و موفق هم شدیم که به این پیمان عمل کنیم و از سخنان بیهوده پرهیز کردیم.

.

.

.

گرچه کلام یکی از راه های انتقال دانش و فضیلت است ؛ اما دوری از بیهوده گویی  هم نشانه ی کرامت انسان است و پرودگار حکیم  در قرآن کریم ، آدمیان را  از سخنان بی فایده نهی می کند.

خداوند متعال در قرآن می فرماید: ” واذا سمعوا  اللغو اعرضوا عنه”    (قصص،55)

خواهی که نیاری به سوی خویش زیان را                           از گفته  نا خوب  نگه دار  زبان  را

چشم امید منو احسانت                  پدر و مادر من

قربانت
کعبه و قبله و محراب منی         خوش بحال من که ارباب

منی
تو دعا کن که فدای تو شوم                 زائر کرببلای تو

شوم
شور و شیدایی من یعنی حسین       همه دارایی من یعنی حسین

صلی الله علیک یا اباعبدالله

چگونه به گناه آلوده باشم در حالی که همیشه نگاهت به من بوده و برایم اشک ریخته ای؟

آقا بیا!
آقا بیا بخاطر باران ظهور کن
ما را از این هوای سراسیمه دور کن
وقتی برای بدرقه عشق میروی
از کوچه های خسته ما هم عبور کن

(اللهم عجل لولیک الفرج)

خورشید غروب کرده بود و ماه در آسمان می درخشید.خورشید تمام توان خود را بکار برده بود تا بتواند به همه،نور نجات بخش خود را بتاباند ولی دیگر از او خبری نبود.اینک ماه در آسمان بود و باید بخشی از وظایف خورشید را به دوش می کشید.دخترکی پا به پای همه آمده بود و اینک خسته بود.چند وقت پیش خورشیدش غروب کرده بود ولی دلش آرام نداشت.همچنان با نگاه به ماه،در پی خورشید خویش بود.هر منزل که جلوتر میرفتند بر زردی و تابندگی ماهش اضافه می شد تا آنجا که ماهش را تمام رخ در مقابل ظلمت و تاریکی شب دید.
وای خدای من!این ماه چقدر شبیه خورشید من شده است.تاریکی میخواست که نور ماه را از بین ببرد،پس از بخشی از خورشید پرده برداشت.آنجا دخترک خورشیدش را در میانه تشت دید.اما ماه او با دیدن خورشید،نورش بیشتر شد تا بساط تاریکی و ظلمت را برچید.
آری ماه به اوج زیبایی خود رسیده بود و دیگر توان نداشت.پس از آن دخترک به خواب فرو رفت و دیگر ندید که ماهش هر روز خمیده تر شد از فراق تنها یادگار خورشید.

صلی الله علیک یا ابا عبدالله