مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

عالم ربانی ، مرحوم حضرت آیت الله شیخ محمد کوهستانی قدس سره می گفتند: زمانی که وارد دنیای طلبگی شدم ، چند سالی از آن دوران را با طلبه ای اردبیلی هم حجره بودیم.

ابتدا که با هم  آشنا شدیم و می خواستیم با هم در حجره درس بخوانیم و زندگی کنیم ، به دلیل این که وقت مان تلف نشود و بهتر به دروس برسیم ، با هم تعهد کردیم که جز حرف های واجب و مستحب و حرف های مفید، حرف دیگری با همدیگر نزنیم.

در طول این چند سال، بسیار تلاش کردیم که به این تعهد عمل کنیم و موفق هم شدیم که به این پیمان عمل کنیم و از سخنان بیهوده پرهیز کردیم.

.

.

.

گرچه کلام یکی از راه های انتقال دانش و فضیلت است ؛ اما دوری از بیهوده گویی  هم نشانه ی کرامت انسان است و پرودگار حکیم  در قرآن کریم ، آدمیان را  از سخنان بی فایده نهی می کند.

خداوند متعال در قرآن می فرماید: ” واذا سمعوا  اللغو اعرضوا عنه”    (قصص،55)

خواهی که نیاری به سوی خویش زیان را                           از گفته  نا خوب  نگه دار  زبان  را