مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

برخی افراد از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می پرسیدند:خدا را چگونه بخوانیم؟ آیا خدا به ما نزدیک است که او را آهسته بخوانیم یا اینکه دور است که با فریاد بخوانیم؟! آیه وَ اذَا سالَک عِبادِی عَنّی فَانّی قریبٌ اجِیبُ دَعوَة الدَّاعِ اذا دَعَانِ فَلیستَجیبُوا لی وَلیومِنُوا بی لَعَلَّهُم یرشُدُون

در پاسخ آنان نازل شد:

« اگر بندگان خودم درباره خودم پرسیدند، به آنان بگو: من خودم به آنان نزدیک هستم و هر گاه خودم را بخوانند، خودم دعاهای آنان را مستجاب می کنم؛ پس به خودم ایمان بیاورند و دعوت خودم را اجابت کنند.» دعاکننده آنچنان مورد محبت پروردگار قرار دارد که در این آیه، هفت مرتبه خداوند تعبیر« خودم » را برای لطف به او به کار برده است. این ارتباط محبت آمیز در صورتی است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند. دعا کردن، همراه و همرنگ شدن با کل هستی است.

طبق آیات قرآن، تمام هستی در تسبیح و قنوت هستند:(کُل ًلهُ قانتُون) همچنین تمام موجودات به درگاه او اظهار نیاز دارند:(یَسالُهُ مَن فی السماواتِ وَ الارضِ کل یَومٍ هُوَ فِی شَانٍ) پس ما نیز از او درخواست کنیم تا وصله ناهمگون هستی نباشیم.

(تفسیر نور، ذیل آیه 186 سوره بقره)