مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

از او نزدیک تر چیزی نمی تواند باشد . . .

ستایش خداوندی را سزاست که از اسرار نهان ها آگاه است ،

و نشانه های آشکاری در سراسر هستی بر وجود او شهادت می دهند ؛

هرگز برابر چشم بینندگان ظاهر نمی گردد ؛
نه چشم کسی که او را ندیده می تواند انکارش کند ،
و نه قلبی که او را شناخت میتواند مشاهده اش نماید ..

در والایی و برتری از همه پیشی گرفته ؛
پس، از او برتر چیزی نیست ،
و آنچنان به مخلوقات نزدیک است که از او نزدیکتر چیزی نمی تواند باشد …

مرتبه ی بلند او را از پدیده هایش دور نساخته ،
و نزدیکی او با پدیده ها، او را مساوی چیزی قرار نداده است ..

عقل ها را بر حقیقت ذات خود آگاه نساخته ،
اما از معرفت و شناسایی خود باز نداشته است ..

پس اوست که همه ی نشانه های هستی بر وجود او گواهی می دهند ،
و دل های منکران را بر اقرار به وجودش واداشته است ،

خدایی که برتر از گفتار تشبیه کنندگان و پندار منکران است …

“خطبه ی 49 نهج البلاغه”

شهید برونسی می گفت: وقتی که سرم را روی خاک های نرم کوشک گذاشتم، توسل کردم به مادرم زهرا سلام الله علیها بعد از راز و نیاز، اشک هایم تند تند سرازیر شد، به قدری که خاک نرم آنجا گل شد.

یک باره صدای ملکوتی خانمی را شنیدم که فرمود:« فرمانده، این جور وقت ها که به ما متوسل می شوید، ما هم از شما دستگیری می کنیم.»

(خاک های نرم کوشک، ص 114و115)

ابن عباس از پیامبر گرامی نقل می کند:
وقتی امام حسین علیه السلام به‌دنیا آمد، خداوند در عالم ملکوت به فرشته خازن و عهده دار آتش جهنم ، وحی کرد که به خاطر مولودی که به پیامبرش عطا کرده است، آتش جهنم را بر اهلش خاموش کند و به رضوان، نگهبان بهشت وحی کرد که بهشت را بیاراید و آن را خوشبو گرداند و به حورالعین وحی فرمود که خود را بیارایند و به دیدار یکدیگر بروند و به ملائکه وحی فرمود که در صفوفی بایستند و به تسبیح و تحمید و تمجید و تکبیر بپردازند.

منابع: بحار الانوار، ج 43، ص 248، حدیث 24- اکمال الدین.

مردی به محضر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم آمد و گفت: ای رسول خدا هیچ کار زشتی نیست مگر اینکه انجام داده ام، آیا توبه من قبول می شود؟!

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به او فرمودند: آیا پدر و مادرت زنده هستند؟ او گفت: پدرم زنده است.

حضرت فرمودند: برو به پدرت نیکی کن، که همین نیکی به پدر موجب پذیرفتن توبه تو خواهد شد. وقتی او رفت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آهسته به گونه ای که او نفهمد و ناراحت نشود، به حاضران گفتند: ای کاش! مادر او زنده بود و به مادرش نیکی می کرد، زیرا با نیکی کردن به مادر، قبولی توبه اش نزدیک تر می بود.

(بحارالانوار، ج74، ص82)

برخی افراد از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می پرسیدند:خدا را چگونه بخوانیم؟ آیا خدا به ما نزدیک است که او را آهسته بخوانیم یا اینکه دور است که با فریاد بخوانیم؟! آیه وَ اذَا سالَک عِبادِی عَنّی فَانّی قریبٌ اجِیبُ دَعوَة الدَّاعِ اذا دَعَانِ فَلیستَجیبُوا لی وَلیومِنُوا بی لَعَلَّهُم یرشُدُون

در پاسخ آنان نازل شد:

« اگر بندگان خودم درباره خودم پرسیدند، به آنان بگو: من خودم به آنان نزدیک هستم و هر گاه خودم را بخوانند، خودم دعاهای آنان را مستجاب می کنم؛ پس به خودم ایمان بیاورند و دعوت خودم را اجابت کنند.» دعاکننده آنچنان مورد محبت پروردگار قرار دارد که در این آیه، هفت مرتبه خداوند تعبیر« خودم » را برای لطف به او به کار برده است. این ارتباط محبت آمیز در صورتی است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند. دعا کردن، همراه و همرنگ شدن با کل هستی است.

طبق آیات قرآن، تمام هستی در تسبیح و قنوت هستند:(کُل ًلهُ قانتُون) همچنین تمام موجودات به درگاه او اظهار نیاز دارند:(یَسالُهُ مَن فی السماواتِ وَ الارضِ کل یَومٍ هُوَ فِی شَانٍ) پس ما نیز از او درخواست کنیم تا وصله ناهمگون هستی نباشیم.

(تفسیر نور، ذیل آیه 186 سوره بقره)