در تمام مدتی که امام در نجف اشرف به سر می بردند ، در خانه ای محقر که مساحت آن شصت متر مربع بود زندگی بسیار ساده ای را می گذراندند، این شیوه ی زندگی ، خود درس بزرگی برای همه ی طلبه های ساکن نجف بود.
کتاب حسن آیینه ص182
به کوشش منسوبی
من بارها دیدم که هنگام میل کردن آب ، باقی مانده آب را نگه داشته و دور نمی ریختند . رویش یک برگ کاغذی می گذاشتند و حتی اگر هم گرم می شد ، مجددا از آن استفاده می کردند.
کتاب حُسن آئینه ص 178
به کوشش منسوبی
اولین برخورد با مجتبی خواستم زودتر سلام بدم اما از فاصله دور به من سلام کرد یادم میاد که تا آخرین لحظات شهادتش کسی نتوانست توی سلام کردن از شهید اکبر زاده سبقت بگیرد.
شهید مجتبی اکبرزاده ؛راوی: محمد علی ابراهیمی
قاسم می گفت : خاک جبهه مقدسه. حرمت میاره. خلاف ترین آدم پاش برسه به این جا، زیر و رو میشه. اینجا فقط خودت هستی و خدا. هیچ واسطه ای بین تو و خدا نیست،آن لباس خاکی ،چار چوب برایت درست می کنه . نمی گذارد هر جور دلت خواست باشی…
کاری به هیچ چیز نداشت . فقط می گفت: مراقبه !مراقبه. در هر حال و هر جا او را می دیدی، ذکر خدا روی لبش بود، نه ذکر ظاهری، ذکر باطنی و گره گشا که فقط عرفا بلدند.
یک وقت هایی که تو سنگر با هم تنها می شدیم ، می گفت : همان قدر که مراقب لباس هایت هستی کثیف نشوند، باید مراقب چشم و دل و زبانت هم باشی، مراقب رفقایت باشی، جسم و روح ،با هم هستند. هر کدام خراب بشود ، آن یکی را خراب می کند.
سنگ صبور بچه ها بود. هر کس هر درد دلی داشت ، حاجی گوش شنوایش بود.
شهید قاسم دهباشی/ کوچه نقاشی ها ،صص 172-173