مدرسه علمیه فاطمه الزهراء(س) تهران

زندگی ، ارزش آنرا دارد که به آن فکر کنی !

زندگی ، ارزش آنرا دارد که ببویی اش چوگل ، که بنوشی اش چو شهد !

زندگی ، بغض فروخورده نیست !

زندگی ، داغ جگر گـــوشه نیست !

زندگی ، لحظه دیدار گلی خفته در گهواره است !

زندگی ، شوق تبسم به لب خشکیده است !

زندگی ، جرعه آبی است به هنگامه ظهر در بیابانی داغ !

زندگی ، دست نوازش به سر نوزادی است !

زندگی ، بوسه به لبهای گلی است که به شوقت همه شب بیدارست !

زندگی ، شوق وصال یار است !

زندگی ، لحظه دیدار به هنگامه یاس !

زندگی ، تکیه زدن بر یار است !

زندگی ، چشمه جوشان صفا و پاکی است !

زندگی ، موهبت عرضه شده بر من انسان خاکی است !

زندگی ، قطعه سرودی زیباست که چکاوک خواند ، که به وجدت آرد به سرشاخه امید و رجا !

زندگی ، راز فروزندگی خورشید است !

زندگی ، اوج درخشندگی مهتاب است !

زندگی ، شاخه گلی در دست است که بدان عشق سراپا مست است !

زندگی ، طعم خوش زیستن است، شور عشقی برانگیختن است !

زندگی ، درک چرا بودن است، گام زدن در ره آسودن است !

زندگی ، مزه طعم شکلات به مذاق طفل است !

زندگی ، به که چقدر شیرین است !

زندگی ، خاطره یک شب خوش، زیر نور مهتاب، روی یک نیمکت چوبی سبز، ثبت در سینه است !

زندگی ، خانه تکانی است ؛ هر از چندگاهی از غبار اندوه !

زندگی ، گوش سپردن به اذان صبح است !

زندگی گاه شده است ، خوش نیاید به مذاق !

زندگی گاه شده است که برد بیراهم !

زندگی هر چه که هست ، طعم خوبی دارد ، رنگ خوبی دارد .

کسی را تحقیر مکن، شاید محبوب خدا باشد؛

دلی را نشکن، شاید خانه خدا باشد؛
از کمکی دریغ مکن، شاید کلید بهشت باشد؛
سر نماز اول وقت حاضر شو، شاید آخرین دیدارت با خدا در زمین باشد.

مرد را به عقلش نه به ثروتش.

زن را به وفايش نه به جمالش.

دوست را به محبتش نه به کلامش.

عاشق را به صبرش نه به ادعايش.

مال را به برکتش نه به مقدارش.

خانه را به آرامشش نه به اندازه اش.

اتومبيل را به کاراییش نه به مدلش.

غذا را به کيفيتش نه به کميتش.

درس را به استادش نه به سختیش.

دانشمند را به علمش نه به مدرکش.

مدير را به عمل کردش نه به جایگاهش.

نويسنده را به باورهايش نه به تعداد کتابهايش.

شخص را به انسانيتش نه به ظاهرش.

دل را به پاکیش نه به صاحبش.

جسم را به سلامتش نه به لاغریش.

سخنان را به عمق معنایش نه به گوینده اش.

یه جوونی تو بنی اسرائیل بیست سال اهل طاعت و بندگی بود، شیطون دلشو برگردوند. بهش گفت چه خبرته؟ جوونه بیست سال معصیت کرد بعد از اون وسوسه اومد جلو آینه خودشو نگاه کرد دید موی سرو صورتش کم کم داره سفید میشه.
گفت خدایا بیست سال طاعت کردم، بیست سال هم معصیتتو انجام دادم. رومم نمیشه بهت بگم دوباره منو قبول می کنی یا نه؟ با این آلودگی هایی که داشتم با این گند کاریایی که کردم بازم دستمو می گیری؟چه مهربونی ای خدا!
خطاب رسید، ندایی به گوش این بنده آلوده اومد.بنده من! «أحبَبتَنا فأحبَبناکَ» با ما دوستی کردی ما هم باهات دوستی کردیم. «تَرَکتَنا فتَرَکناک» مارو ترک کردی ما هم ترکت کردیم. اما «عَصَیتَنا فأمهَلناکَ» وقتی گناه میکردی ما مهلتت دادیم، عذابت نکردیم، زمینت نزدیم، به بلا دچارت نکردیم. «فإذا رَجَعتَ إلَینا قَبِلناکَ» حالا اگه برگردی ما قبولت می کنیم. ما به گذشتت نگاه

نمی کنیم.

«الهی العفو»

زاهدی گوید: جواب چهار نفر مرا سخت تکان داد .

اول مرد فاسدی از کنار من گذشت و من گوشه لباسم را جمع کردم تا به او نخورد. او گفت ای شیخ خدا میداند که فردا حال ما چه خواهد بود!

دوم مستی دیدم که افتان و خیزان راه میرفت به او گفتم قدم ثابت بردار تا نیفتی . گفت تو با این همه ادعا قدم ثابت کرده ای؟

سوم کودکی دیدم که چراغی در دست داشت گفتم این روشنایی را از کجا آورده ای ؟ کودک چراغ را فوت کرد و آن را خاموش ساخت و گفت: تو که شیخ شهری بگو که این روشنایی کجا رفت؟

چهارم زنی بسیار زیبا که درحال خشم از شوهرش شکایت میکرد . گفتم اول رویت را بپوشان بعد با من حرف بزن.
گفت من که غرق خواهش دنیا هستم چنان از خود بیخود شده ام که از خود خبرم نیست تو چگونه غرق محبت خالقی که از نگاهی بیم داری؟